14 فوریه 2024- بر اساس یافته های یک مطالعه چند مرکزی، برچسب باز و آینده نگر که در ژورنال Diabetes, Obesity and Metabolism منتشر شده است، داروی ایپراگلیفلوزین ممکن است به بهبود کنترل قند خون و کاهش نوسانات قند خون در دیابت نوع 1 (T1D)بدون بروز کتواسیدوز کمک کند.

محققان گفتند: استفاده از ایپراگلیفلوزین (از داروهای مهارکنندهSGLT2 ) برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 باعث افزایش ترشح گلوکاگون پس از غذا گردید اما باعث تشدید هایپرگلایسمی پس از غذا نشد اما ممکن است در برابر هیپوگلایسمی از افراد محافظت کند و منجر به کاهش نوسانات یا تغییر پذیری قند خون شود. افزایش ترشح گلوکاگون ممکن است در صورت عدم تامین انسولین کافی، کتوژنز را تسریع کند.

درمان فشرده با انسولین همچنان درمان اصلی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 1است، از جمله تزریق های روزانه متعدد با فرمولاسیون های مختلف و پمپ های انسولین. با این حال، انسولین درمانی فشرده می تواند خطر اضافه وزن و هیپوگلایسمی را افزایش دهد. پیشرفت‌های اخیر در فرمولاسیون انسولین، سیستم‌های پایش مداوم گلوکز (CGM) و سیستم‌های تحویل انسولین به بهبود کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 کمک کرده است. با این حال، حفظ سطح گلوکز در محدوده طبیعی بدون افزایش خطرات اضافه وزن و هیپوگلایسمی، حتی با استفاده از این فناوری‌های جدید، دشوار است. بنابراین، نیاز به درمان‌های اضافی به عنوان مکمل در کنار درمان با انسولین وجود دارد که می‌تواند به کنترل بهینه قند خون برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 کمک کند.

کارآزمایی‌های بالینی، اثربخشی مهارکننده‌های کوترانسپورتر ۲سدیم-گلوکز را برای دیابت نوع ۱با کاهش قابل‌توجه در تغییر پذیری قند خون و وزن بدن نشان داده‌اند، اما افزایش حساسیت به کتواسیدوز از طریق افزایش ترشح گلوکاگون، یک نگرانی بالقوه بود.

محققان در مطالعه ی Suglat-AID، پاسخ‌های گلوکاگون و ارتباط آن‌ها با کنترل قند خون و کتوژنز را قبل و بعد از درمان افراد مبتلا به دیابت نوع 1 با ایپراگلیفلوزین(از مهارکننده‌های کوترانسپورتر ۲سدیم-گلوکز)، ارزیابی کردند.

دکتر یوتا ناکامورا، و همکارانش در دانشکده تحصیلات تکمیلی علوم زیست پزشکی دانشگاه ناکازاکی، ژاپن، بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع 1(25 نفر) را که روزانه 50 میلی گرم ایپراگلیفلوزین برچسب باز را به عنوان مکمل انسولین مصرف می کردند، مورد بررسی قرار دادند. داده‌های بالینی و آزمایشگاهی این افراد، از جمله داده های سیستم پایش مداوم گلوکز، تا 12 هفته پس از شروع ایپراگلیفلوزین جمع‌آوری شد.

شرکت‌کنندگان دو بارتحت آزمایش تحمل غذای مخلوط(یا MMTT– یکی در ابتدای تحقیق و دومی 12 هفته پس از درمان با ایپراگلیفلوزین) برای ارزیابی پاسخ‌های گلوکز، گلوکاگون، پپتید C و بتا-هیدروکسی بوتیرات، قرار گرفتند.

یافته های این مطالعه به شرح زیر است:

· سطح زیر منحنی گلوکاگون از ناشتا (0 دقیقه) تا 120 دقیقه (AUC0-120min) در MMTT دوم به طور قابل توجهی به میزان 14٪ در مقایسه با MMTT اول، افزایش یافت.

· سطح بتا-هیدروکسی بوتیرات ناشتا و بعد از غذا به طور قابل توجهی در MMTT دوم در مقابلMMTT  اول، افزایش یافت.

· همبستگی مثبتی که بین ترشح گلوکاگون پس از غذا و قند خون خارج از محدوده درMMTT  اول مشاهده شد در MMTT دوم ناپدید شد، اما یک همبستگی منفی بین گلوکاگون ناشتا و زمان زیر محدوده(گلوکز، <3.9 میلی مول در لیتر) در MMTT دوم ظاهر شد.

· درصد تغییرات در سطوح گلوکاگون(ناشتا و AUC0-120min) از قبل از شروع درمان تا هفته ی دوازدهم به طور قابل توجهی با سطوح بتا-هیدروکسی بوتیرات، مرتبط بود.

این مطالعه نشان داد که درمان کمکی با ایپراگلیفلوزین در بیماران دیابتی نوع 1 باعث افزایش ترشح گلوکاگون پس از غذا می شود اما هایپرگلایسمی پس از غذا را با کاهش تغییر پذیری گلایسمی بهبود می بخشد. بنابراین، افزایش ترشح گلوکاگون ممکن است به کاهش تغییر پذیری قند خون و کاهش هیپوگلایسمی بدون ایجاد هایپرگلایسمی پس از غذا کمک کند.

افزایش گلوکاگون پس از غذا ممکن است به طور غیرمستقیم یا مستقیم بر تولید کتون تحت شرایط نارسایی انسولین تأثیر بگذارد.

محققان نتیجه گیری کردند: "یافته های ما از استفاده ی مناسب از ایپراگلیفلوزین برای بهبود تغییر پذیری یا کنترل قند خون و جلوگیری از کتواسیدوز در بیماران مبتلا بهT1D حمایت می کند."

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/ipragliflozin-treatment-improves-blood-sugar-control-avoiding-ketoacidosis-in-patients-with-type-1-diabetes-124244